ไนท์เองที่ยังไม่เข้าใจในพฤติกรรมของอิชูก้า ก็ถามย้ำว่าอิชูก้าเข้าใจจริงๆ หรือไม่ว่ากำลังทำอะไรอยู่ อิชูก้าก็ตอบและพูดคุยด้วยใบหน้าแจ่มใส ยิ้มแป้นแล้น ว่ารู้ตัวเองดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ ตนเองนั้นชอบบลัดมาก และไม่กลัวความตาย เพราะแตกแรกเดิมทีแล้ว ตนเองก็อายุไขสั้นอยู่แล้ว และตอนแรกที่ไปพบบลัด เพราะตั้งใจจะไปตายอยู่แล้ว แล้วอิชูก้าก็นึกถึงก่อนหน้านี้ ที่คุณป้าที่เลี้ยงดูอิชูก้ามาเสียไป แล้วทิ้งให้อิชูก้าอยู่คนเดียว ซึ่งอิชูก้าก็นึกถามตัวเองมาตลอดว่า ทำไมตนเองถึงยังมีชีวิตอยู่ เมื่อต้องสูญเสียคนสำคัญไป
และตอนนี้อิชูก้ามั่นใจว่า ตนเองสามารถช่วยชีวิตบลัดได้ ด้วยการให้บลัดกินตัวเอง (แต่แรกที่ตามบลัดมา ก็บอกไว้อยู่แล้วว่าให้บลัดกินตัวเองได้)
ซาฮะที่แอบฟังจนพอรู้เรื่อง ก็รีบออกมาห้ามทั้งคู่ โดยย้ำกับอิชูก้าว่าอิชูก้ากำลังไปตาย แต่อิชูก้ากลับตอบว่าตนเองนั้นไม่กลัวความตาย และอีกอย่างตอนนี้ตัวเองก็คือซอมบี้อยู่แล้ว (เขาเชื่อย่างนั้น ซ้ำยังโชว์หลักฐานว่าตนเองไม่มีชีพจรอีกต่างหาก)
สุดท้ายแล้วอิชูก้าก็แยกตัวเดินทางเข้าไปหาบลัดต่อจนได้
เหลือไนท์ ซึ่งซาฮะ ก็หันไปถามทันทีว่าไนท์รู้ตัวหรือไม่ว่ากำลังทำอะไร ถ้าอิชูก้าตาย บลัดจะต้องเสียใจมาก และไนท์ก็จะต้องถูกบลัดเกลียดด้วย ซึ่งไนท์ก็ตอบว่ามันเป็นทางเดียวที่จะทำให้บลัดดีขึ้นได้ ดังนั้นแล้ว แม้จะต้องถูกบลัดเกลียดก็ตาม เพราะไนท์ไม่สามารถทนให้บลัดอ่อนแอ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าการหลับของบลัดจะต้องใช้เวลากี่สิบปีกันแน่
เมื่อไม่มีใครฟังซาฮะเลย สุดท้ายซาฮะก็ต้องร้องไห้กลับไปฟ้องคีซ (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าคีซจะช่วยอะไรได้ 555)
อิชูก้าที่เดินเข้ามาในหุบเขาลึกขึ้นเรื่อยๆ จนพบกับปลายผมสีทองของบลัด (อิชูก้าจำได้) ที่ยาวออกมา อิชูก้าจึงรีบเข้าไปด้วยท่าทางดี้ด้า อยากเจอบลัดในลุคผมยาวสยายงดงาม แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของอิชูก้ากลับไปบลัดที่ไม่ได้สติอยู่ และมีบาดแผลทั่วทั้งตัว ซึ่งเกิดจากการที่บลัดอาละวาดเพื่อพยายามควบคุมตัวเอง
แล้วอิชูก้าก็ค่อยๆ เข้าไปใกล้ สำรวจดูบาดแผล ตอนนี้เองที่อิชูก้าตระหนักถึงอาการของบลัด
และด้วยความรู้สึกของบลัดอย่างแรงกล้า และความปรารถนาที่ไม่ต้องการให้บลัดตาย อิชูก้าจึงค่อยๆ กระซิบบอกบลัดว่า อาหารพร้อมแล้วน่ะ
ด้านไนท์หลังจากที่แยกตัวออกมาแล้ว ก็วนเวียนคิดถึงแต่คำพูดของอิชูก้าและซาฮะ และย้อนทวนถึงพฤติกรรมของบลัด จนคิดตระหนักขึ้นมาได้ว่า บลัดนั้นถึงขนาดยอมให้ตนเองตายได้ เพื่อให้อิชูก้าปลอดภัย
แล้วไนท์ก็ต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตนเอง ว่าตนเองนั้นไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำไป เพราะอย่างไรตนเองก็เกลียดอิชูก้าอยู่แล้ว กับความรู้สึกอบอุ่นที่สัมผัสได้จากอิชูก้า
บลัดเองก็ค่อยๆ ได้สติขึ้นมา เพื่อพบว่าอิชูก้านั้นอยู่ตรงหน้าตนเอง และในขณะที่บลัดกำลังประติดประต่อเรื่อง อิชูก้าก็ค่อยๆ จูบสัมผัสริมฝีปากบลัด เพื่อรักษาบาดแผลที่ริมฝีปากให้ แล้วค่อยๆ สิ้นสติในอ้อมแขนของบลัด
ณ ตอนนี้เอง ที่บลัดพบแล้วว่า ด้วยมือของตนเองได้สร้างบาดแผลฉกรรณ์ไว้ที่หลังของอิชูก้า
ท่ามกลางสติอันรางเลือน เพราะเสียเลือด อิชูก้า ก็กลับมาได้สติเพราะเสียงของไนท์ ที่เปลี่ยนใจกลับเข้ามาช่วยอิชูก้า และเมื่ออิชูก้าหันกลับไปมองทางบลัด ก็พบว่า บลัดอยู่ในอาการช๊อคและน้ำตารินไหล จากนั้นบลัดก็กรี๊ดร้องคร่ำครวญด้วยความเสียใจ ดังก้องไปทั้งผืนป่า
"ทำไมจึงไม่รู้ ว่าสิ่งสำคัญที่สุดอยู่ในอ้อมแขนนี้"
และด้วยอำนาจเวทย์ของบลัดที่ปะทุพลังออกมาจากความเศร้าโศกเสียใจ ก็เกิดสายฟ้ารอบตัวบลัด และพลังอำนาจส่งผลให้หุบเขาโดยรอบถล่ม ปิดกั้นให้บลัดอยู่ตามลำพัง โดยที่ไนท์ก็รีบอุ้มอิชูก้าออกมาโดยทันที
เมื่อออกมาพ้นบริเวณที่หุบเขาถล่ม ไนท์ก็ถามถึงบาดแผล แต่อิชูก้า ณ ตอนนี้ ตระหนักดีแล้วถึงผลของการกระทำของตนเอง
"บาดแผลนี้ ไม่เจ็บเลย เพราะคนที่เจ็บคือบลัด บาดแผลนี้คือบาดแผลของบลัด และคนที่ทำให้เกิดบาดแผลนี้ คือตัวอิชูก้าเอง"
to be continue...
ปล. เส้นเรื่องตอนนี้มันช่างลึกซึ้ง เม้าท์มอยอะไรไม่ออก อ่านตอนนี้ทีไร ก็ยังประทับใจทู้กกกกที
